Perzische tapijten zijn zeer geliefd in Europese interieurs, waar ze vaak worden behandeld als consumptiegoederen: versleten, gebleekt en gereproduceerd als monochrome, machinaal vervaardigde kopieën. Dit staat in scherp contrast met de diepgewortelde eerbied voor tapijten in Iran en binnen de Iraanse diaspora. No Shoes on the Carpet herstelt de culturele zeggenschap over het tapijt vanuit een diasporisch perspectief. Het project nodigt uit om, ondanks verloren technieken en beperkte bronnen, deel te nemen aan de eeuwenoude traditie van tapijtweven als vorm van storytelling. Met geïmproviseerde materialen en methoden wordt de voortzetting van deze praktijk mogelijk gemaakt als daad van cultureel overleven. Door materialen uit schoenen – gaas, leer en veters – te gebruiken, keert het project de westerse dominantie van de schoen om en transformeert deze tot drager van nieuwe verhalen. Geïnspireerd door traditionele Iraanse tapijten met symmetrische tuinmotieven, tonen deze werken het tapijt niet als symbool van slachtofferschap, maar als krachtig teken van verzet, creativiteit en veerkracht.
